Në vetmi
asgjë s'të ngroh,
vetëm e ngrys ditën
e prapë vetëm e fillon.

Dysheku i deformuar
bëhet si kufi,
t'shtyn gjatë natës
sikur t'kish' mërzi.

Mbaje anën tënde
duket sikur t'thotë,
kjo anë është e vetmisë
s'mundesh me e zënë.

Edhe rrezet e diellit
që n'mëngjes të zgjojnë,
lozin me grimcat e pluhurit
as që të shikojnë.

Çohesh, bëhesh gati
prapë ditës ia fillon,
edhe rrethuar nga njerëz
ajo ndjenjë s'të lëshon...