Ti ishe tretur dhe dobësuar Nënë
ashtu si një qiri në një natë dimri
të gjatë ndërsa unë mundohesha të
nxirrja nga muzgu i shpirtit fjalë
që do ta qetësonin zemrën sadopak.

Të kishin lodhur vizitat në spitale,
diagnozat e gabuara apo dhe bluzat
e bardha me xhepa si gojë të mëdha
që kërkonin pafund para; por jeta ty
ende të dukej magjia më e bukur që
duhej jetuar e kacavirrreshe pas saj
si tek një mal i thepisur edhe i lartë.

Ecnim të dyja nëpër rrugë të ngushta
midis ndërtesave të vjetra që te njera
tjetra mbaheshin me mundim, ashtu
si ti tek unë. Të lehtë dhe të ngadaltë
hapat e tu, në tokë nuk linin gjurmë.

Por buzëqeshja jote teksa shkelnim
ndër shtigje të mbuluara me mjegull
si e ardhmja jote, tanimë një enigmë,
ishte një far që ndriçonte në errësirë.
Buzëqeshja jote Nënë ishte shpëtimi im!