E sheh atë shtëpi lart në kodër
që porsi një kërpudhë ka mbirë?
Atje do të doja të strehoheshim,
larg botës së çmendur, unë e ti.

Trupin do të ma mbulosh me lule
dhe do të më duash në çdo petal,
brishtësitë do të mbash në duar
kur të më prekësh si një fllad.

Era do t’i flakë tutje petalet,
do të zbulojë vjeshtën tek unë,
vyshkjen, perëndimin e bukurisë
e rininë e tretur në çdo rrudhë.

E sheh atë shtëpi, gati ireale,
sfond i një përralle të lashtë?
Dua t’i jetoj atje stinët e mia,
për një muaj, një javë a më pak.