Mos më dërgo më trëndafila, i dashuri im,
mjaft më me letrat dhe lulet e mungesës
karafila, jaseminë,
dua të më vish ti me hapin e lehtë,
të gjitha dyert t’i kam lënë hapur;
të shpirtit, të trupit, të qiellit,
veç sytë do i mbyll sapo të shfaqesh në horizont,
E kuqja e trëndafilit tani më është e zbehtë,
para buzëve të tua,
para gjakut tënd që ia njoh vërshimin,
në krahët e ngrohtë që më pështjellin si pjellë,
dhe më lënë një çast pa frymë.
Në buzët mbi buzë,
në frymën mbi frymë,
veluri më është më i bukur tek ti,
si një cohë shenjti,
aromë dehëse është kurmi yt,
kur përgjoj dihatjen dhe të marr erë ijëve.
Pra, eja, mos më dërgo më trëndafila e tulipanë shumëngjyrësh,
i kam hapur të gjitha dritaret e shpirtit dhe të trupit,
eja ashtu zbathur me dhimbjet që të kullojnë,
nxito nëpër fllad
me këmishën tënde të bardhë larë në diell…