Kohët ndryshojnë vazhdimisht
Veshin trajta të mjegullta gri
Kthehen në xhungla të trishta
Ndotur me gaz karbonik
Me ujë të pistë kozmogonik
E bashkë me to
Edhe shpirti i njeriut
Në pseudopromete
Me gjoja qëllime heroike
Endur madhështisë në lëndina mitike
Mbetet aktor i përhershëm i lojërave tragjike

Ndodh shpesh që njeriu
Largohet vetmisë së thellë
Heshtjes së stërgjatur
Me fytyrë lutëse nga dielli
Në shtegtimin e lirë
Lartësive si re puplore
Në harresën e djeshme
Shpirtin lë peng
Në lotët e vetvetes
Ndjenjave të ngritura
Tempujve mistikë
Me zemrat e thyera
Ku arsyeja sundon e vetme