Symbyllurazi ecim rrugës së jetës,
rrëzuar jemi sa herë,
gjakosur e ngritur sërish
për të ecur
shtigjeve tona të përvuajtjes
mbushur lotë dhimbje
fatit tonë përherë në kryqëzim.

Vrapojmë për të arritur s' di ku,
ndoshta pavetëdijes tonë që na tërheq si lak
vëmendjeve të shurdhëta
për të paguar pafajësinë
e mendësisë së të parëve tanë
që i faleshin dhe një guri të vetëm,
harruar mes erës e furtunës që e brente nga pak
e thërmohej
bashkë me shekujt tanë plot plagë.

Tashmë, autostradat prekin vragat e tokës
e shkojnë Lindje - Perëndim
me sy mbyllur kërkojmë burimin e dritës.
Drejt rrezeve të reja,
që nuk përflakin ngrohtësinë diell,
por zemërimin tonë që vlon në gjak
e mendimeve të trazuara
që na shtyn mjegullës botë
labirinteve të së panjohurës sonë.