Trullos marramendja e kohës
Shpërndarja e dendur e dritës
Ndaj i privoj sytë prej ndriçimit të fortë
Qajnë aq shumë
Sa shpirti narcist lahet në pasqyrën e retinës
E dashuron vetminë e errësirës
Zhytur në ndjesitë e shkaqeve të lotimit
Për t'u rishfaqur më i qetë
Krejt i rilindur rishtas.