“Unë jam e huaj në vendin tim”, shkruante Edith Södergran.
S’di si do të jetë ndjerë ajo atë ditë kur frynte erë dhe binte borë.
Ajo me siguri fliste për Itakën, për mungesën e përhershme.
Një dhimbje që përbirohet dhe si shigjeta në zemër sëmbon.
Në të vërtetë ajo fliste për mungesën e Itakës,
për mungesën e ngjashme si atëherë kur Odiseu i afrohej limanit
dhe s’dinte kush ishte në pallatin e ti;
kush e shoqëronte Penelopën dhe ç’ndodhte me qenin e tij.

Fryn dhe bie borë.
Një grua ec ngadalë, ka frikë se mund të rrëzohet.
Qartësia mungon gjithkund.
Në kohën kur sytë ngashënjehen kah portat e mbyllura.
Kah Itaka-
dhe një grua që pret e rrethuar me imagjinatë dhe vetmi.

Nëpër dallgë që rriten, ne gjithmonë synojmë të arrijmë te caku.
Ç’është caku?
Një shpikje e askujt ose e fuqive të mbinatyrshme-
caku që kurrë s’e arrijmë.

Edith shihte një pemë ma të madhe se gjitha pemët e tjera.
Askund s’ishte gjarpri, as Eva e bukur.
E mira dhe e keqja ishin përzier si leshi në pubisin e saj.

Mjegull dhe bie borë.
Matanë kujtesës ajo ka frikë nga nata.

Muzikë s’ka askund, por janë një mori korbash që krrokatin
dhe tregojnë rrëfimin e tyre të kobshëm.

Fryn dhe bie borë. Degët e pemëve të zhveshura fëshfërijnë,
si fustani i Penelopës ku u hodh në përqafim të Odiseut.
Kjo muzikë është për ata që duan qartësinë
dhe shmangen nga mjegulla- rregulli.

Unë kthej fytyrën kah rruga e re.
Aty ku s’kam kaluar asnjëherë.
Dhe them: s’jam i huaji në vendin tim.
Pastaj e hapi përsëri librin dhe gjej atë që Edith vërtet shkroi:
“Unë digjem për një vend që nuk është.”