Ajo lindi në ditën kur s’duhej.
Qyteti kundërmonte aromë të keqe
e zogjtë kishin ra në qetësi të detyruar.
Aroma e luleve ishte mbytë nga duhma e shurrës.

Vetëm zhurma e aeroplanëve dëgjohej
dhe shushurima e korit të kohës,
ku vend kishin zënë politikanë me xhepat plot parulla.

Koha ikën.
Mes nesh kryelartë rri jeta jote
e ëndërruar çdo natë.
E ne të hutuar shikojmë sytë e saj, si pikturohen nëpër vite,
ato kujtime të shpërndara si flokët e shprishura në trupin tënd.

Pastaj shtrojmë pyetje të shumta,
pyetje të cilave u mungojnë përgjigjet.
Ditëve kur shfaqen njerëz me shikime të mjegullta
dhe duar të ngritura nga qielli që kërkojnë mëshirë.

Në qytetin e saj ka shumë bërllok.
Ajo e do poezinë, por s’ i lexon përrallat patriotike.
Ajo i pi kafet e zeza, por me një gotë raki.
Ajo e ka fustanin e zi, por mendjen e bardhë si bora.

Oh, ç’predikime dëgjon ajo me veshët e bukur,
dhe sytë e stuhisë që i shohin përtej mureve.

Ajo bën plane për të nesërmen,
por fustani i kapet në një gozhdë.

Pastaj qetësisht kërkon fundin e gjërave pa e gjetur rrugën e daljes.
Dhe kështu i shterret fjala e shtegton nëpër imagjinatë.

Në vetmi kërkon Kullën e Babelit,
në një ditë me mjegull të dendur
dhe sheh si tullat i përplasen nëpër gishtërinjtë e saj të hollë.