Kalldrëmit të udhës së vjetër,
ku ëndrrat fshehtas udhëtonin,
përmes brishtësishë,
e fjalëve, që si flutura ndiqnin njëra-tjetrën,
kujtimet shfaqeshin gji melankolish…

Ngjalleshin imazhet,
që me kohën vraponin,
rrudhave të tokës, lakut të harrimit,
erën më s’e rrokin si mumjet e gjalla,
as si zonjat me erashka që dheun pështynin,
ndërsa bregut tjetër,
trëndafili i trishtuar përtypte një psherëtimë…