Kisha dashur ta di a është ende gjallë
Ai...
Ai gjyshi që nuk ia mësova as emrin
Që po e mbante ngrykë nipin e tij diku dyvjeçar

Kisha dashur ta di ku është fshehur
Dhe çfarë marrëdhëniesh ka tash me vetveten
Ai...
Ai xhelati i uniformuar me thikë në dorë
Që ia kërkoi dyzet mijë marka gjermane për kokën e nipit

Kisha dashur ta di pse nuk pati më shumë se njëzet mijë marka ky gjysh i gjorë
Që po e mbante ende ngrykë dhe po e shtrëngonte aq shumë
Trupin e nipit të mbuluar në gjak

Kisha dashur ta di pse nuk i mjaftonin ato njëzet mijë marka atij ardhacaku të mjerë
Dhe ç’i duhej koka e një fëmije
Që ia preu me aq gjakftohtësi para syve të qindra ardhacakëve të tjerë të uniformuar

Kisha dashur ta di se ku e varrosi gjyshi trupin e nipit pa kokë
Ku e fshehu xhelati i pashpirt kokën e prerë të fëmijës

Kisha dashur ta di ç’i ndodhi pas luftës atij që s’u pajtua me këtë ngjarje
(Më kujtohet që, mes tjerash, thotë: “Kam vjellë kur e kam parë këtë akt”)
I cili (sigurisht i penduar dhe i vrarë ndërgjegje që nuk kishte reaguar për ta shpëtuar fëmijën) e bëri të përbotshëm këtë lajm
Në një gazetë opozitare që dilte në kryeqytetin e vendit të tij – në Beograd

Kisha dashur ta di se a duhet ta ngrenë kokën përpjetë e të krekosen ende si gjela deti
A ta kapin e ta gjykojnë këtë njeri e ta kërkojnë e ta gjejnë kokën e fëmijës ku është e ku nuk është
Për t’ia shëruar një pjesë të vogël të plagës së madhe të zemrës së plasur të atij gjyshi

Kisha dashur ta di pse një pjesë e madhe e botës sonë të vogël ende po heziton
Ta pranojë lirinë dhe pavarësinë e vendit tim kaq shumë të përgjakur

Së pakut ta kenë parasysh kokën e prerë të atij fëmije
Zemrën e plasur të atij gjyshi...