Gjatë natës
sytë ia drejtova qiellit,
masës më të pushtueshme të Zotit.
Zemrën e kisha të akullt’.
Ndihmë!
Ndihmë!
Brendësisë së shpirtit
nisa të të kërkoj.
Ëngjëlli,
afruar krahut tim të djathtë qëndroi,
krahësh më mori,
lumenjtë e lotëve ndali
duke mërmëritur veshit tim,
vetmia është për Zotin.

E pikëlluar, lutem, përsëri,
drejt qiellit të kërkoj aty,
ku fle Zoti ynë, nuk ekziston portë
trokitjet, askush nuk mund t’i dëgjojë.

Unë lutem për ty...!