Mbi ju që lakun m’a shtërnguat
Në ditën time të vështirë
Po hedh përbuzjen e mëshirës
Dhe emrin e vetëm – faqenxhirë!

Mëshira i ka hije veç të fortit
Krenarit të vetmuar, zog i qiejve
Që ngrihet e flatron mbi klithje e gjak
Dhe që nuk sheh zhabat zhytur në batak.

Mbi ju që lakun ma liruat
Në orën time të vështirë
Po hedh shkulmet e zemrës dlirë
Pa stepje, lehtësisht porsi fëmijë.