Në kala, në rrugë të verbër
Kisha ime, e Shën Todrit
Ka një shenjë të shenjtë.
Askush nuk e di, askush nuk ma merr!

Barin e brymosi dimri
Muret i thërmoi acari
Në palcën e plloçave
Ka hyrë reaumatizma
Predikimet
Kanë ikur në stratosferë
Aty ku është muzeu i zërave.
Asnjë përshpirtje, asnjë kambanë
Asnjë kurorë nuk është vënë
Përveç asaj kurore zërash
Që vumë ne të dy:
“Martohemi këtu?”
Është një vend, është një shenjë
Përjetë e dashur edhe e shenjtë.