Të quajtën ty një yll, të rrallë
Dhe pse ku linde s'ndrite kurrë
Kur klithte nëna, s'u ndjeve gjallë
Jo më si yll, por as si burrë..

Ende i tillë mbahesh dhe sot
A thua jeta s’ka të dytë
Fale dritë, kudo në Botë
Kur atit tënd s'i shihnin sytë.

Me bijtë-yje Shqipe e varfër
Ndër mote zgjove Dheun mbarë
Ndërsa për vete, në tënden vatër
Me eshk e strall e ndeze zjarrë.

O "plak i moçëm", ç'të duhen qiejt.
Kur bijt të sillen me të sertë
Ta ndezin jo, nuk unjen "diejt".
Çibukun tënd që thith për dert

Tek ikin bijtë e tu të mirë
Atdheu im po mbetesh trokë
Për ty po vjen ditë e vështirë
Të pleqërosh me çamarrokë

O Kombi im nuk je më burrë
Tek bijtë mallkon me qiell e dhè
Disa i nëm "mos ngopen kurrë!"
Të tjerë i nëm "mos gjejnë atdhe!"

Ti anemik me gjak që shteret
Çdo çast vazhdon hemoragji
Me dritë s'e le Globin të erret
E ty s’të ndrin asnjë qiri.

Ca lëmshezes në gji të mbenë
Të lodhën Mëmë e të rropatën
Ditën të "ndrijnë" si yj të rremë
Me flakë kuçedrash të djegin natën.