Një vals po luajnë valët lozanjare të Detit,
nën tingujt e violinës së erës.
Vrapojnë mbi Breg të hapin krahët,
ku këmbë e zbathur e një Vajzë
të zeshkët me shtatin si selvi
gjurmën e lë mbi rërë!
Dielli nga lart e ul kokën:
– Perlë a Vajzë është?! – e pyet qiellin.
Që ta dallojë, e paskërka të vështirë!
Si rrufe, zjarr e shkrumb bie mbi ujëra
i thyer nëpër valë në miliona copa
e tretet me marraz në perëndimin pluhur!
Vajza përulet lehtë mbi rërën e lagur
të mbledhë madreperlat plot shkëlqim,
që Deti ia fal prej fundit të zemrës së tij!