Dy orë pas 14:00-tës, janë me trafikun më të rënduar të ditës në Athinë. Është orari kur mbyllen zyrat dhe njerëzit nxitojnë për në shtëpi. Unë dhe një shoku im qëndronim në stacionin e autobuzit për lagjen Dhafni. Në stacion kishte shumë njerëz. Sa erdhi autobuzi njerëzit e mërzitur e të lodhur nga pritja nuk pyetën për radhë. Kush mundi hypi, por shumë mbetën jashtë, në pritje të autobuzit të radhës…

Sa u mbyll dera e autobusit bëri lëvizjen e nisjes, u dëgjua një zë gruaje : "Shofer, mbylle derën se më vodhën portofolin…"

Të gjithë kthyen kokat nga erdhi zëri. Unë me Agimin ishim rreth tre-katër hapa nga gruaja që bërtiti.

-Coje në polici autobusin, me siguri ndonjë shqiptar e ka vjedhur- u dëgjua një zë nga kreu.

-Shqiptarët, shqiptarët … u dëgjua edhe një zë tjetër…

Unë e Agimi pamë të shqetësuar njëri-tjetrin në sy. Agimi si më impulsiv që është iu kthye burrit:

-Ju nga e dini që e ka vjedhur shqiptari?

Toni i të folurit i befasoi njerëzit. Edhe burri që kish folur u tulat për një cast se nuk e priste atë reagim të menjëherëshëm. Agimi vazhdoi:

-Shqiptarët unë e ky shoku im jemi këtu, dhe tregoi nga unë, nuk kemi as frikë e as turp të na kontrrolloni …

Sa tha këto fjalë nxorri rrobat nga canta e boshatisi xhepat … Edhe unë nisa ta imitoja …

Në këtë kohë gruaja foli sërishmi :

-Më falni, më falni e gjeta. E kisha brenda në cantë.

Ne sikur hoqëm nga canta një barrë të rëndë. Burri që kishte folur për shqiptarët rrinte si... c’themi ne shqiptartë për këto raste.