M’duej kur çmendem,
kur s’ke ma fuqi me m’ndalë.
M’duej,
veç më duej si i marrë
edhe në atë pesë minutshin
ku e djeg botën mbarë
për dashninë tande.
M’duej kur rrëzohen
e çohem,
prej ferrit a territ
e të lypi në dritë
se bash në atë çast
buza më dridhet
krejt qielli yt më pihet
e Zoti fshehet
tue më pasë frikë…
Por ti m’duej
më puth e mu druej
se të kam fikë.