Heshtjet e mia s’më kthejnë në Venerë,
s’mundem me kenë ma shumë se skulpturë n’duert tueja t’akullta. Ti s’dite!
Fëmija – grue, që rrite
u kthye në xhind.
Tjera vite tërhjek rrshanë,
mitra ku hyne s’të përket ma,
veç nji herë i ra për shtat krenarisë s’madhe
që u zhba…
Tash kam msue me vdekë në muzg,
tue ndërtue burgje që s’ndryejnë asgja.
Dhoma të vogla strehojnë gratë që jam
e s’due me t’i shfaqë.
Dielli përtej hekrash asht rrezethyem.
Qyshse m’ke njoftë me stinët,
u miqsova me brigje t’nji deti të trishtë
ku anijet ankorohen e shumta për nji natë.
Sa pak për nji grue, as të virgjën, as lanoke.
Për çudi pavetdije të kqyri tue të thanë:
Të due
Të due,
Të due…
Por s’jam Shën Pjetri,
veç shenjti dreq
që n’lkurë e pate në t’mirë e në t’keq
Pse pikë e presje
kët skalitem der në vdekje.
Thyejeni Venerën!