Sytë më ndizen tek shoh fytyrën tënde të ëmbël,
mornicat më  pushtojnë
lëngu qelizor rrjedh
kapilarët fryhen
ngadalë shkrihen
përshpërit,
nën vallen e zanave shkundet krenaria.

Erdha i ndritshëm si ylli mëngjezit
si vala kur takon brigjet,
duke kërcyer
i etur
mbi thesar,
derisa rrezet e argjenta të agojnë
zemrat përthithen me fjalët  klithma.

E shtrirë mbi një degë dafine mbrëmja jonë,
me zë tenori
me reflekse drite,
e dridhur
hyjnore
si një ëndërr,
e qeshur si një tango që nuk mbaron kurrë.

Të pushtuar, të shtërnguar nën frymën tonë
ëmbël digjemi,
tinguj,
rrahje
melodia fluturon
Valët e hartës tektonike na përhumbin.

Hijshëm, kohëra tërheqëse zbrazen, .
si bleta në nektar,
përplasje
xhelozi
vargje
ndërsa jeta na kapërdinë pa u ndjerë..