Maji po vjen,
pranvera është në kulmin e saj.

Nëse kthej kokën pas,
retë e së kaluarës më vështrojnë kërcënueshëm,
të ngjizura ende me plagë të hapura.

Dua të besoj...
por brenda dridhem,
si gjethe e brishtë
nën egërsinë e stuhisë.

Do t'doja edhe unë
forcën e erës,
të fryja tej trazimin
që më gozhdon në dyshim.

I betohem vetes se do t'jem e fortë,
ndonëse e di
që mjafton një lëkundje e jotja
për të më rrëzuar sërish.