Diku gjëkundi larg diçka ka mbetur
Tretur nëpër muzgje diejsh e çelje perëndimesh
Lodhshëm mjegulla shpohet me rrezen rrokur
Rrokur, mban në krahë një dosje pendimesh.

Abazhurë të çakorduar në qiell të hapur
Turbullojnë ditën që s’njeh vetmi
Shoqëri i bëjnë njerëzit e mplakur
Të mplakur, si retë e zeza para se të bjerë shi.