Në ballkonin ngjitur,
fqinja ime simpatike
dëneste pas luleve...
Bashkëshortin ja shihja
me një tjetër për dore,
rrugës për punë.
Gruas, që dëneste
në heshtjen e ballkonit,
mbrëmjeve,
përveçse "Si je?"
a "Mirëmbrëma!"..
e ç'mund t'i thosha unë..?!

E di...! Mund t'i thosha...
mund t'i thosha shumë fjalë,
por s'më lejonte
e më ndalte i saji qëndrim,
kur e mbante të shoqin
shtrënguar në rrugë a në shkallë,
në kuadrin "pa të metë"
të çiftit legjitim.

Dhe mbrëmjeve
begonjat lageshin
me lotin që rridhte..!
Unë ndjehesha si begonjat...
pa gojë e pa zë...
Dikur i dhurova një libër,
që ndoshta
më shumë se unë fliste.
Disa ditë me radhë...
dënesat e saj nuk i ndjeva më.

Një ditë vendosa ta lë atë shtëpi,
në mes të lulëzimit.
Më shumë hapësirë më duhej
dhe një rrugë më e qetë.
Thosha plot shkaqe,
kur më pyesnin përsenë e ndryshimit.
Por brenda në zemër,
loti mbi begonjë
ish arsyeja më e vërtetë!