Më thanë se kur ike për në udhë të largët
Ti more me vete plot fjalë dhe mendime.
Ishte mbrëmje maji me ajër të vakët,
nga ato që yjet i mbajnë si vegime.

Le pas ndjenja plot, zëra, këngë dhe mall.
Fjalët dhe mendimet e dikurshme le.
Më thanë se rikthimet i bëje shumë rrallë,
thanë se copa shpirti lije nëpër re.

Tashti nuk shkon më në vendin e lindjes..!
Mungesën e tij thellë shpirtrat e ndryjnë.
Mesazhin e fundit ma nise me bindjen
se zemrat mbi erëra drejt Atdheut fryjnë.

Ndodh që puna shmang kthimin në Atdhe
dhe kur në mesazhe shprehim nostalgji.
E verteta është: Jo Atij, por ne,
Ne na duhet shumë aroma e tij!

E verteta është se mes largësive,
vetëm vendi yt të vështron në sy.
Se askush s'kujton as ditën kur linde,
përveç tij që shpirtin ndan çdo çast me ty.