E fsheha dashurinë
në gjethet e vjeshtës - stinë,
në drithërimën e muzgut të skuqur fare,
në ca pika shiu udhëtare,
e groposa dalngadal'
në të trëndafilit petal,
e vara tek një ëndërr të bukur, të parrëfyer,
që shëtiste nën hënë duke fishkëllyer,
bëra çmos ta shndrroja në yll,
e hodha sa hap sy e mbyll
në detin që turfullonte, ngrinte çuka
mes dëborave e struka,
i dhashë një të shtyrë i dëshpëruar
drejt cepit të ëndrrës së zhgjëndrruar
dhe kryqetërthor e shtriva
mbi shinat e trenit që arriva...
Por nuk dha shpirt nga kaq mundime!
Mbeti gjallë në zemrën time,
ajo, dashuria trime,
e pamposhtura intime.
Më në fund, emrin dikur
ia skalita në një gur,
ia gërvishta me thonjtë që m'u coptuan,
me cfilitje, me mall, me mendimet që buruan
dhe sakaq, pasionin tim,
si ngushëllim,
e bëra kryq mbi varrin tim.