Sot një nepërkë udhën ma preu,
Doli nga ferrat, shkonte në breg;
Më pa dhe vrik m'u hodh, kërceu,
Të më helmonte në timin breg.

Me shkop e vrava sa hap-mbyll sy,
Shpirti i pashpirt me zor i doli,
Të gjith' pushuesit që qenë aty,
Më admiruan, asnjëri s'foli.

U them të liqve që më jan' hedhur,
Shpesh, si nepërka, të më bëjn' çikë:
Në grushtin tim lotët kam mbledhur,
Më mos guxojnë, të kenë frikë!