E linin kokën femrat për mua,
Mes tyre ndjehesha si trim azgan,
Një ditë nuk di si m'u kujtua,
Balada e murosjes në Ballkan.

- Kësaj, mendova, i thonë punë!
Përse traditën mos e rizgjoj?
Kështu do le gjurma dhe unë,
Qysh sot kështjellë do të ndërtoj! -

I thirra femrat një e nga një,
E tyrja listë ish fort e gjatë,
Me alfabet: a, bë, cë, dë...
Një muaj prita, ditë edhe natë.

Kush vinte e para do të kish fatin
Si gur themeli shpejt të renditej,
Ta nxirrte sisën jashtë, për evlatin:
Qumësht t'i jepte gjersa të rritej.

Por, nga të gjitha, që ditn' e parë,
Veç një më erdhi dhe duke qarë:
- Më thirre, bir? Ke ndonjë hall?
Ish nëna ime - lot edhe mall!