Po numuroja ngadalë, me nge,
(Nuk di në ishte natë apo ditë)
Të gjithë ata, që s'di përse
Më kanë ngritur shpesh kurth e pritë.

Bobo, pohova, qënkan kaq shumë!
Pyeta sakaq si u ka shkuar:
Të gjithë në hon apo në lumë
Njëri pas tjetrit paskan mbaruar.

Ndonjë prej tyre më pat sulmuar,
Aq barbarisht dhe me aq vrer,
Sa për një çast pata tentuar
Të vrisja veten me revolver.

Por ndrrova mendje, më ndihu Zoti,
Se, po të vdisja, fill paskëtaj,
Do uturonin, siç gjëmon moti:
"I dha fund jetës se ish me faj".

O ju shpirtshtazë, o besëprerë,
Që as urrejtjen s'e meritoni,
Lus Perëndinë mbi ju mos bjerë
Ndëshkimi i epërm që meritoni.

(E gjithëkohëshme)