Ja ku mu shfaq e njëjta rrugicë,
Në të dy anët pemë e drita neon,
Përdore me mua dhe imazhi saj,
Po hapi saj lozonjar mungon!

Ajo ish e çmendur, krejt e çmendur,
Në jetën time si ajo, kurr’ s’kam njohur,
Ajo s’pranonte t’i jepje një këshillë,
Pale pastaj, për t’i folur!

Rreth vetes së saj ajo rrotullohej,
Si smerald i rrëzëllente në sy liria,
Recetën e forcës ajo kurrë s’ma tregoi,
Po me siguri, pasaportë ish siguria!

Çdo ditë më dukej krejt ndryshe,
Jo për veshje’ trendi, a lukun si yll,
Po ish her’ e drojtur, her’ tunduese,
Si manushaqet që çelin në prill!

Ajo ish aq e butë sa dhe arrogante,
Befas, kthehej në uragan a tërmet,
Kur qeshte ajo unë s’e dija ku isha,
Ndoshta më merrnin me vete retë!

S’di ku ësht’ tani, se rrugët m’i ka fshehur,
Ndoshta po eksploron një tjetër planet,
Po di që ish’ krejt, krejt e çmendur,
Dhe unë çmendurisht e dua vërtetë!