Në një park krejt të bleruar,
Ata dy, takoheshin nën një qershi,
Për karshi një neon me kapel’
I’u buzëqeshte ngrohtë, si zotëri!

Po pas ca kohe nuk i pashë më,
Në pemë mbetën vetëm inicialet,
Neoni e ka humb’ kapelën,
Syri si spazmë – ndizet e falet!

Dhe pema ka vite që s’bleron,
Ndoshta ndaj rri e pikëlluar;
Ëndërron t’i çel sërish petalet,
Kur t’i shoh ata dy të dashuruar!