Është ca e vështirë
të mbërrij stepave të largët
të kohës e kujtesës.
Për të parë mirë
duart e tim Eti
Në mure, kalldrëme
në arë, në lodhje…
Sa më dhembin!
E kam më të lehtë
të lëvrij nëpër gjak
ta ndjej atë zemër, ata sy, atë zë…
të shoh, të dëgjoj
mençuri shkruar në ballë, sy e fjalë
Të përlotem mungesës së gjatë
oh, si ligjëron nëpër këngë, im Atë…
Por,
duart e ashpra
të pandalura, të palodhura
zënë gjithnjë me punë
humbën ngjyrën e gjakut
e morën atë të tokës
rrudhosur si ajo
plasaritur si ajo…
Pastaj për fare pak
vijat e vuajtjes u bënë të buta
ç’sëmundje i lëmoi aq të paqta
mish e kocka…?!
Këputur një gisht
më pikon në shpirt…
Me ngjyrë të dheut
të Shenjta Ato Duar
i përkitën tokës
ndaj i mban shtrënguar…
Sa më kanë munguar…!