Nën dritën e abazhurit sonte
Cepin e jorganit tërhiqe
hidhe tej,
mbulomë me frymën tënde…!

Vështromë!
Ndiq udhën e syrit me gisht
nën dredhkën e balukes mbi ballë
Përvijo konturet e lëkurës sime
mbi hundë, mbi buzë
Shtyp lehtas bymimin e tyre të afshtë…!

Ec
zbrit
rrëshkit
rrënqethshëm si gjarpër
nën mjekër, nën gushë…
Zgjidhi fjongot e tejdukshme
nga buisja e shpërthimit
Përdridhu rreth atyre shegëve
që gufojnë fërgëllimit…

Prit, duro!
Nën kërcitjen brinjëve të ndezura
gjakun vlo…!

Rrokullisu në pjerrësinë e përfundme,
hepohu vorbullës së flakës,
ndalu tek ato eshtra të epura
të tërhiqen pranë vetes…

Por,
grise dhe cohën e tyltë të dantellës
harkut të nënbarkut,
mbi rombin epshndjellës…

Gishti yt
mbaron misionin e tij
në fikjen e abazhurit dhe
krater’ i mishtë
magjishëm
ndjell të të gremisë…