Prap, po thoni, Toka është e rrumbullakët?
Harruat inkuizicionin e Romës
në sheshin Dei Fiori, mes flakësh?

Absurd…
Toka është copëza të rrjepura gjurmësh
të ngjitura pas shputësh
zbathjesh,
ik’ e jakjesh,
askundësh
Dhe opingash…S’ka?! Kush tha?!
Ju, që ngjeshni by**ët makinave luksoze
e këpucët firmato
s’kanë shansin e puthjes së tokës?

Toka është tastjerë gurësh
të bardhë e të zinj
ku lypsarët shkelin, sjellin e vjellin
muzikën funebre të shekullit
më të çmendur se të Stravinjskit…

Toka, ah, toka!
Me aromën e djegur të pyjeve
bashkë me kujtimet e shenjta të etërve…
Të arave të grunjta, të përmbytura
nga rrebeshet që zbrazën qiejt
dhe lotët që bastisën shpirtrat e nënave…

Toka e rrëfimeve, mendimeve
më të skajshme
ku groposen epokat, revoltat
dhe mbërrin
syri im…
Toka e lumenjve të hidhërimit, pa brigje
e deteve të derteve
mbi eshtrat thërrmuar në rërë…
E plantacioneve me cannabis
ku ngulin kthetrat për rrënjë…
Toka e ç’virgjëruar betonimeve
të ngrihen gradaçelat
të zënë qiellin, edhe frymën…

Toka, eh, tokë e ngratë!
Ngre padi për çdo pëllëmbë
e imja
e jotja
me thika
me krisma
me e pa gjyqe…
e pirgje mbi pirgje
në krye ngul kryqe…

Kryqe që zgjaten e bëhen rrugë
ngecur të gjallët semaforëve te kuq
Sirena fantazmë lajmëron “SOS”…!

Toka është e rrumbullakët?
Oh, poo!
Po rrokulliset…