Dimër,
gri,
nuk fryn erë,
pa kuptuar rrëzohet koha
nga përsëritja e vazhdueshme
e ditë-netëve
me pamje të çuditshme
që pushtojnë pa vënë re,
por nuk ka këngë zogjsh,
veç një dritë e mugët
mbi realitetin e shpërfytyruar
prej dhimbjes
ku e pashprehshmja struket
labirinteve të zymta
me shikimin drejt asgjësë,
ku vetëm merimangat
thurin rrjetat e tyre
për gjueti naivësh
nën kuintetin melankolik të Shumanit
dhe çmenduri,
për pikëpyetjet e ekzistencës,
për qetësinë e pemëve,
për mugullimin e tokës,
për ripërtëritje të unit,
për përshkënditje të përjetësisë,
ku nuk humbet asgjë,
por veç kuptohen dobësitë e paaftësitë.