Kishte rënë në dashuri çmendurisht me trimërinë,
mori pafajësinë me vete dhe zbriti në një shkëmb të humnerës.
fëmijë ishte humnera përpara saj dhe e ruajti...

Dimri i pafytyrë zgjat gishtat e akullt t’i thajë gjelbërimin.
tërbohen ujrat poshtë, thirrje të zverdhura-okër, zëra bronzi-
rreze të fshehura dielli, buzëqeshje të trishtuara vashash...

Dhe dafina që flet:
"Ja ku jam! Ja ku jam!“