Udhë dimërore. Zënë nga myshku
bari pranë gardhit. Vështrim i nënës
ndjek fluturimin e britmave gazmore të fëmijëve,
është në krahë të tyre madhështi e ditës.

Jeta merr frymë. Në degët e drurëve
spërkat hije të blerta sharmi i rrezeve të diellit.
Në të metat e rastit padurimi që nervozon Marsin
shtyn e tërheq disa gjethe kafe
të mëshiruara nga Dimri.

Grija hyn në strofull. Bota e tingujve
kthehet nga arratia. Dherat përzihen me insektet si iluzione
të humbura rehatie. Përndryshe bota e ngjyrave
ndjek gjurmët që la ujrave të vjeshtës
për të rizënë vend pranë frymëmarrjes së lirë.

Pylli është pranë zgjimit. Dielli i vetëdijshëm
krahëzjarrtë dhe pa turp ze vend në madhështi të heshtjes.
Këtu dhe atje dhe atje më tej burimet e paturp e lozonjarë
largojnë mjegullat e habitura. U duhet kaltërisia
për të njohur detin
e për të gjetur shtegun për ku rrjedhin.

Parnvera urëndërtonjëse ngrohtë
dhe kthejllet
nisi jetën.