Nuk kam më asgjë për të të thënë
tha balta dhe psherëtiu
ju të gjithë keni dalë prej meje
dhe çuditërisht e harroni këtë gjë

Harroni kaosin
dhe vorbullat e tij prej të cilit ju nxora

Në fillim ju ishit asgjëja
përveç ca flluskave prej ajri
me pas erdhi mjeshtri
dhe m’u lut t’i jap një dorë
dhe pranova
as vete se di si m’u mbush mendja
por di që një botë pa ju
më ngjante shumë e paformë

Së pari krijuam kokën
krahët
kokën
këmbët
për trurin dhe fjalët jemi munduar më shumë
sigurisht dhe për frymën

Sa bukur që ngjante njeriu i dikurshëm
prej balte
edhe me frymë
sidomos kur format nisën të thahen

Më pas erdhën djajtë
që nisën t'iu frynin në vesh çdo mesnatë
njëmijë të zeza
ju i hapët më shumë veshët
ju pëlqyen aq shumë fjalët e tyre
duke harruat shtatë porositë e mjeshtrit
dhe u dashuruat me portretet e tyre
të gënjeshtërt

Harruat se djajtë gjithmonë
kanë fytyra të bukura
dhe rrëzëlluese
dhe ju s'duhet të kishit besuar kurrë te ta

Teoria e trupave dhe fytyrave të shëmtuara
ka dalë nga naivët
ndaj nuk habitem aspak
përse disa prej jush u bënë
më djaj se djajtë

Vratë gërmuesit e puseve të ujit
kujdestarët e deveve
dhe mbi mjeshtrin që ju krijoi
hodhët gjithë vrerin tuaj

Mëkat për ju
tha balta dhe psherëtiu

Tashmë që faji
është bërë shkëmb
rikthimi juaj në gjenezë
është diçka e pamundur