Çdo natë udhëtoj instinktivisht mbi trupin e shqetësuar të botës sime të munguar. I hipi një vagoni prej ere që qëndron në këmbët e mia dhe marr udhët e gjata drejt misterit.

Në portat e mallit takohem me motrën. Ajo rri gjithmonë e veshur me rroba të bardha dhe ka vetëm një karfice prej reje mbi flokë. Mezi pret të më përqafojë. Nuk është mplakur fare, por tash ka harruar gjuhën e mbitokës. Flet një gjuhë të çuditshme nëntokësore me theksime të buta të U-së dhe bashkëtingëllores M, e cila është më e theksuara, sepse është bashkëtingëllorja e mallit.

Në momentin që sytë tanë takohen, krijohet një hark elektrik i papritur dhe bëhet një dritë e çuditshme si dritat e fotografëve të dikurshëm.

Ne nuk flasim, sepse në parajsë nuk lejohen zhurmat. Vetëm ndjekim lëvizjet e dritave në sytë tanë, pa zhurma, pa fjalë.

Loja e dritave ka qenë dhe është alfabeti ynë i panjohur nga të tjerët. Ndërsa flasim në heshtje, dalloj të vizatuara, diku në sfond, kohët tona të fëmijërisë. Të gjitha të mbështjella nga një vel pafajësie, si fytyra e tejdukshme e motrës sime.

Eh motër, tashmë që më vjen për të qarë, po vjen dhe rojtari. Motrës i duhet të kthehet brenda vetes së saj, ndërsa unë brenda një vagoni prej ere.

O Zot, sa shpejt ndalon ky tren në stacionet e mia të mallit…