Atë ditë kish dalë një diell i butë shtatori dhe nëse nuk do të ishin kalendarët kokëfortë, të gjithë do të mendonin se ishte ende gusht. Deti këndonte me një zë të kaltër dhe brigjet gumëzhinin nga njerëzit.

Isha gati për t’u shkrirë me rutinën e shëtitjes sikur befas mos më zinin sytë profilin e asaj vajze të bukur përkrah meje. Sy të kaltër si një copëz deti dhe një ecje sikur vallëzonte. Dielli rrezatonte në qerpikët e saj dhe e mbushte vendin përreth me ca vezullime magjike (si vezullimet e xixëllonjave në mbrëmje marsi). Flokë të verdhë e të gjatë i kërcenin mbi supe mbas çdo lëvizje dhe një buzëqeshje plot hir që të çarmatoste.

-O Zot, – psherëtiva dhe ndala hapin.

Mbas meje psherëtiu dhe ndali hapin dhe turma. Ç’ishte vallë ajo, pyesnin sytë e habitur të djemve dhe burrave, vajzë apo sirenë, realitet apo ëndërr?

Sigurisht, duhet të ishte diçka mes të dyjave, diçka mes mirazhit dhe të vërtetës së fshehur që ngul këmbë mos ta zbulojë vetveten.

Një ditë më parë televizionet kishin njoftuar se në brigjet përballë kishte pasur një stuhi të fortë detare që e kishte trazuar keq fundin e detit. Ndofta mund të jetë bërë ai shkak i panikut të saj dhe të kish notuar gjithë natën për të dalë në bregun tonë për t’u qetësuar. E maskuar si vajzë, ish larë e pastruar dhe tashmë kish dalë të shëtiste së bashku me mua dhe turmën në këtë fillim shtatori.

Mua do më pëlqente ta besoja shumë këtë hipotezë interesante, megjithëse jam e ndërgjegjshme që vuaj nga fantazitë, por edhe nëse nuk është e vërtetë, ç’rëndësi ka. I rëndësishëm është fakti që një bukuri e tillë gjer në mahnitje shëtiste mes nesh dhe kjo më mjafton për të dalë nga monotonia…