Akoma i dridhem mendimit tënd dhe ndonjëherë edhe hapësirës së padukshme që lë në ajër fjala jote e pathënë. Dhe kam bindjen se akoma matesh të më thuash diçka, por në momentin e fundit sikur ndërron mendje. Nuk e di se çfarë të tremb?

Dhe tek qëndroj e vetme dhe e rrethuar me kujtime e dhimbje, ndjej se heshtja ime dhe rënia e ngadaltë me plot dhimbje e gjetheve të vjeshtës në imazhet përtej dritares, bëhen pararojë e shiut që rrëshqet në xhamin e mbuluar me letër të blertë.

Edhe atë mbrëmje që po vija tek ti si kujtesë për gjethet e vjeshtës së vonë, dridhesha, dridhesha ngjashëm siç dridhen dashnorët e periferive sa herë që e luajnë tangon e tyre epike, me lëvizje plot afsh, të cilat të rrëmbejnë fuqishëm.

Gjethet e vjeshtës s’ishin mësuar me tangot, kurse hëna e xhelozisë së verdhë, të rrinte varur mbi kindat e syve dhe s’bëhej banore e qiellit tim.

Ishim larg njëri tjetrit, nuk e di, ndoshta edhe afër me zemër e shpirt. Na ndanin dymbëdhjetë dete të largëta frikë, dymbëdhjetë qiej të mbushur me re shiu dhe dymbëdhjetë vjeshta me gjethe te fishkura.

Dhe ja pse i dridhem mendimit, gjethit, hënës, fjalës dhe hapave të lodhur që kurrë s’u bënë pjesë e tangos, që një herë në një kohë luhej me dhimbje e dashuri nga dashnorë periferish…