Bota,
kërthiza gjithësisë,
nuk egzistone,
veç kur leu menja e njerzisë.

Drita,
u nda nga terri,
lulzoj bota,
kur leu njeri.
Edhe pse aty ish dielli.

Terri diellin përbunë,
drita përbunë hanën,
shunë yjtë
edhe përbunë natën.

Kaltërsia,
pri dritës lindi,
ajo nxihet kur e përbu nata,
t'u picrru yjsi.

Ajri,
fryma e shejtë e Zotit,
gjallesat lindi,
nga zanafilla e n'ditë t'sodit.

Uij,
langu jetës,
dete, oqeane, liqene mushi,
t'u rredh pri krojesh e lumejsh,
t'le pri akullit e borës.

Kubeja e qiellit,
shtrat i reve,
që lind shi, breshën e flokë bore,
veptima, mumurima e harqe ylberi,
e për mi t'lame me dritë dielli e hane.
T'gjitha këto u panë veç kur leu njeri.