Dielli ngrihet mi tokën time,
dritë që prek fushat, kodrat,
shpatet e gjelbra dhe ujin që kaltron.

Një flamur i lashtë frymon n'erë,
jo si relike, por dëshmi e gjallë,
si kujtesë e njerëzve që ecën kohnave krenarë.

Në kry t'sofrës,
një burrë fisnik, i fortë si gur.
Ai është prijsi me flamur.
Rreth tij ftyra, emna, histori.
Njerëz që mbajnë mi supe
lodhjen dhe krenarinë e jetës.

Duhani digjet ngadalë n'çibuk,
si koha që kalon
dhe bashkon breza.

Mi ta rrinë malet,
mi malet qëndron drita,
mi dritë qielli,
dhe përtej tij,
një kunorë që s’venitet kurrë.

Ujënat e kaltërta zbresin nëpër lugina,
sjellin freski, gjallni,
tinguj t'ngjashëm me kangën e jetës.

Pesëdhjetë shpi
një botë e vogël,
një frymëmarrje e përbashkët,
një hartë që s’fshihet
n'zemrën e kujtesës