Tek rri e i vështroj,
m'duken si statuja t'ftohta
t'gdhenduna nga koha,
që s'vështrojnë e as flasin.

Rri e i vështroj
jo për madhështinë,
as për peisazhin,
por plagët e tyne
që pikojnë kujtime të gjakut t'zanafillës.

Shkamitë janë libra t'thye,
faqe ku koha ka shkru me zjarr,
shkrime t'padeshifrueshme,
si plagët e Krishtit mbi duar.

Ata flasin pa gjuhë,
shndërrohen në apostuj t'heshtun
që dëshmojnë lindjen e botës.
Çdo çarje e tyne asht një Ungjill,
çdo rrasë e thyme një testament i mbetun,
që m'fton të lexoj
atë që nuk shkruhet dot me fjalë.