Ajo që lind jetën,
që ringjall vetveten,
një agim që shpërthen
si një yll i ri në heshtjen e universit.

Gjoksi i saj, dy galaktika që rrotullohen,
barku i saj, një hanë pjellore,
buzët e saj, zjarr që djeg
dhe ngroh orbitat e ftohta të shpirtit.

Ajo asht pus i thellë sekreti,
ku shtrihet rruga e qumështit,
asht oqean i pafund dashtnie
ku yjet bien si pika shiu.

Gruaja asht dashtni,
dhe plagë e tradhtisë,
asht thjeshtësia e një frymëmarrjeje,
por dhe shkreptima që ndan qiellin më dysh.

Asht krenaria e maleve,
brishtësia e një petali,
asht përkulje,
asht ngritje,
asht feniks që ndizet sërish
nga hini i vetvetes.

Ajo është gjithçka:
një univers i gjallë
që fsheh brenda gjoksit
ekstazën e yjeve,
misterin e kohës,
trupin e amshimit.

Kur ajo dashuron,
galaktikat marrin flakë,
planetët rrotullohen më shpejt,
dhe drita e saj
ban edhe errësinën t"skuqet nga turpi.