Në brigjet Urakës ra muzgu i zjarrtë,
gjethet bien si puthje prej qielli,
era lozte me flokët e saj t'artë,
ndërsa uji i lumit këndonte n'qelqe dielli.

Ai e mbajti dorën e saj si t'mbante një zog,
frikë se mos i fluturonte ndjenja,
ajo e pa n'sy e u ndal fryma,
si lumi që hesht kur shuhet rrjedha.

Nan pemët që digjeshin n'të kuqe e ar,
ata u puthën dhe bota u tret,
gjethet binin rreth trupave t'lagun prej dritës,
si bekim i vjeshtës që di t’i ndezë misteret.

Uji rridhte, rridhte me psalmin e tij t'lashtë,
si t'shplante mëkatet e dashtnisë n'përhumbje.
N'çdo valë, një psherëtimë dridhej,
n'çdo puthje, një Zot zgjohej nga gjumi i lumtunisë.

E kur nata ra,
hana i gjeti t'mbështjellë nan një rrobë gjetheje,
si dy hyjni t'njoma t'linduna nga lumi,
që n'heshtje e kthyn Urakën n'tempull ndjenje,
e qielli me hanë e yje i mbrojti nga gjumi.

E vjeshta i mbuloi me flakë e mjaltë,
me gjethe që binin si shamitë e engjëjve,
derisa hana i gjeti, nan shkozbardhë,
n'heshtje, t'përqafu n'dritën e amshimit.

Që atë natë, lumi s’ka pushu s'këndumi.
N'çdo valë të tij dridhet një kujtim,
një puthje e humbun n'dritën e hanës,
një frymë që endet mes ujit e yjsisë.

Gjethet bien çdo vit n'të njëjtën mënyrë,
si t'kërkonin trupat e atyne dy shpirtnave,
që u tretën në një çast t'shenjtë ndjenje,
n'kufinin midis qiellit dhe përmallimit njerëzor.

N'brigjet Urakës, çdo vjeshtë asht martesë,
midis erës që fryn dhe ujit që flet.
Lumi mbart psalmin e dashtnisë parë,
dhe çdo gjethe që bie asht premtim që përsëritet.

Ata s’janë ma aty, por n'muzg i ndien,
kur uji shkelqen si argjend nan shkozëbardhat t'përflakuna.
Janë aty, dritë n'dritë, trup n'frymë,
si dy hije që dashurohen përjetësisht n'brigjet e Urakës.