Vjeshta ngjitet mbi fronin e saj,
me mantel ngjyrash t'ndezuna,
ku e kuqja, e arta dhe e portokallis,
janë ushtarët që ruajnë kufijtë e mretnis,
t'veshun me mantela plot me yje gjethesh.

Mbi majat e maleve bora e parë,
zbardhon si kunorë mbi mretënesha.
Dridhet e pastër nan diellin e zbehtë,
duke u përzie me flakët e gjetheve,
si dy ushtri që përqafohen para beteje.

Zogjtë shtegtarë mbushin qiellin e trazu,
me krahë që vizatojnë udhë t'padukshme blu,
duke këndu kangën e lamtumirës,
nan mumuimat që dridhin horizontet.

Veptimat përplasin shpatat n'horizont,
mumurimat janë daulle t'luftës së qiellit.
Era shkund pyjet si një gjeneral i tërbu,
duke lëshu n'tokë flamujt e gjelbërimit t'shu.

Era trand pemët si dallgë t'çmenduna,
gjethet bien si monedhat n'dasma,
dhe rrugët mbulohen me qilima t'qëndisun,
ku çdo hap asht një poezi e re.

Por n'kët mbretëni t'zjarrtë e t'ftohtë,
nëpër shiun e gjetheve që digjen n'ajër,
çiftet e reja enden si princa t'fshehun,
duke dashuru mes stuhis dhe dritës,
si betim i përjetshëm nan kunorën e natyrës.

N'këtë mretëni ngjyrash t'ndezuna,
çiftet e reja fshihen nan shiun e gjetheve.
Dashurohen mes stuhisë dhe vepëtimave,
si dy yje që guxojnë t'ndriçojnë mes stuhive.