N'Leskovc ra nata me dritë kuqezi,
si hanë gjaku që lind nga betimi.
N'fushë, si shqipja, djemtë e Arbërisë
ngritën flamurin që s’e ndal as shekulli historisë.

Era e maleve zbriti prej Drenice,
me kangën e vjetër t'Dardanisë,
e toka u drodh si zemëra e Adem Jasharit,
si at' natë kur shkjaun e përzuni prej Prekazit.
kur u dëgjua britma tij: “Për Dardani e Shqipëni!”

N'mes t'stuhisë, si rrufe e Zotit,
u shkëput Rei Manaj, biri i besës Kastriotit.
N'sy i digjej qielli i kaltër i Ilirisë,
n'zemër i përplasej or’ e Dardanisë dhe e Shqipënisë.

Ai ngriti kambën si shpatë e luftës,
topin e shndërroi n'meteor t'fitores.
U shua Leskovci për një frymë t'vetme,
kur rrjeta serbe u drodh si gjethe.

Atëherë u dëgjua kushtrimi i lashtë,
nga Kruja n'Prevezë, nga Vlona n'Preshevë:
“Një bir i shqipes goditi për të gjithë!”
dhe qielli u ndez me ngjyrat e gjakut kuqezi.

Rei Manaj, shigjeta e Arbënisë,
emën që do t’përmendet n'kangë e faqe t'historisë.
N'çdo fshat e qytet, n'çdo lahutë do t'buçasë si gurrë,
si za i tokës që s’harrohet kurrë.

Sepse atë natë n'Leskovc, tokë Dardane,
fituam më shumë se një ndeshje,
fituam kujtesën e një kombi që s'vdes kurr,
që ringjallet sa herë bie për flamur.