Agimi i prillit shpërthen,
si një qiri i ndezun n’gonxhe vesash.
Qielli vesh bluzën e kaltër,
mbi livadhet që digjen me lule.

Fryma e flladit shkund petalet,
si dorë dashtnori mbi faqe trëndafili.
Nëpër hijet e zabelit luhet
simfonia e bilbilit, si violinë e natyrës.

Zogjt shtegtarë kthehen si vargje të harruara,
që gjejnë strofën e tyre n’fole t'vjetër.
Kanga u rrit aty ku u mësua,
si fëmijë që kthehet në gjinin e nanës.

Diku larg shiu pikon ngadalë,
me kristale të varura n'rrezet e diellit.
Shpatet e gjelbra harkojnë ylberin,
si harqe të një tempulli ngjyrash t'ndezuna.

Në mbramjen e përskuqun
nga zjarri i perendimit,
ku hana rrëzohet mbi lëndina,
vajza me buzë t'paputhuna,
ecën mbi qiellin e blertë t'livadhit,
t'popullu me yje xixëllonjash,
si kometë që çanë orbitat,
e mbështet zemrën tek krahanori i tij,
ato rrahin si dy ora binjake me një zemrek.