Përballë,
shkrihet si fushë e kaltër
n'kaltërsinë e qiellit.
Deti asht kor i pakufishëm
ku çdo valë asht një lutje e thyme,
një rrokje që përsëritet pa pushim.

Ai mëson qetësinë e Hyjit,
si mendja e Tij
që ka kriju gjithçka.
Ai asht tërbimi i motit,
gjëmimi i plagëve t'njerzimt.
Në fund të valës s’ka ferr,
në heshtjen e thellësisë s’ka gjykim.

Deti asht tempulli ku nuk ka altar,
por çdo pikë uji asht buka
e kungimit t'shejtë,
çdo horizont,
një kupolë që lutet.