Rri buzë mbramjes,
kur hana ngrihet mbi supet e maleve
si një grua e zhveshur prej errësinës,
e më pas rrëshqet drejt perëndimit
me lëkurën e artë që digjet nër yje.

Para saj qëndroj,
si para një pasqyre t'padukshme,
që derdh shkumë drite
mbi shpatet e gjoksit të tokës,
mbi lugina t'hapuna si plagë
t'ambla të kohnave.

Vetë kuvendoj me të n'heshtje,
një melodi e ftohtë,
si sytë e sajë,
që derdhet ndër yjnajë.

Heshtja jonë asht dialog,
një muzikë e ftohtë,
e tejdukshme,
që m'djeg ndër sy
si një dashtni e lan pezull
midis galaktikash.

Hana, një disk kujtese,
një arkiv sekret i njerëzimit,
ku ruhen ftyrat e humbuna,
emrat e harruar,
pasionet e fshehta t'natës.

Kjo asht kanga e hanës:
Çdo cikël i saj
asht një gjurmë trupi,
një rrotullim i butë i historisë,
një kangë që m'ban ta dashuroj
si femnën e parë t'universit.